Nurlan bir anlıq etrafına baxdı.
-Eslinde buranı, bu evi, bu heyeti men yuxumda görmüşem. ve men bileti cırıb atdım. Yuxularımın, üreyimin götürdüyü yolla getdim. Çünki bilirdim ki, üreyimin apardığı yol axır -evvel meni sene çatdıracaq. Men inanıram. Men Sevgiye inanıram. Ve budur. Men seni ve Ebedi Sevgini tapdım.
Arada yene sükut yarandı. Nurlan Çinareye daha da yaxınlaşdı. Ve sevgi dolu gözlerle Çinareye gülümsedi.
-Çinare, men artıq bildim Ebedi Sevgi nedir. Bu Allah ve sensen!
Çinare ağlayırdı. Artıq özünü saxlaya bilmir ve uşaq kimi ağlayırdı.
-Sene nifret edirem –deyib, xefifce Nurlanın sinesini yumruqlayırdı.
-Bilirem-Nurlan gülümsedi.
-Sene nifret edirem.
-Bilirem.
-Sen mene o qeder ezab yaşatdırdın ki...
-Seni başa düşürem. Çünki hemin ezabları men de yaşadım.
-Sene nifret edirem.
-Bilirem.
-Ama seni sevirem.
-Onu da bilirem.
-Seni minlerce defe sevirem. seni milyonlarca defe sevirem. seni trilyonlarca defe sevirem....
Nehayet Ebedi Sevgini keşf etmiş iki insan qucaqlaşdılar...Berk-berk, möhkem şekilde...
-Bilirsen, sen çox qeribe adamsan.-Çinare hıçqırıqlarına son verib, dillendi. –Ama men bu qeribe adamı çox sevirem. ve her ne olursa olsun, bu qeribe adamı, ancaq bu qeribe adamı sevmek isteyirem...Yaxşı , madam ki, meni hemişe sevmisen, bes bu qeder ezab, hesret niye?
-Sevgi namine! Ebedi Sevgiye geden yolda her ezaba qatlaşmaq olar! Her şey Sevgi namine idi. Sevgi namine!!!


SON