Kimi Allahı memnun edir, kim de
şeytanı güldürür...

Bir genc uzaq bir memlekete sefer
edir. O, sefer zamanı çox qeribe
menzerelerin şahidi olur. Amma
gördüklerinden bir şey anlamır.
Qarşısına çıxan ilk qeribe menzere
bele olur: Bir neçe adam tarlaya
buğda sepirdiler. Buğda denleri
torpağa düşen kimi boy verib qalxır,
o andaca mehsul verir, amma
ekinçiler mehsulu toplamaq evezine
tarlanı yandırırlar.
İkinci qeribe menzere bele idi: Bir
adam böyük bir daşı yerden
qaldırmağa çalışır, amma bacarmır.
O böyük daşın üstüne bir başqasını
da qoyandan sonra qaldıra bilir.
Üçüncü daşı qoyanda daha asan
qaldırır. Genc ne qeder baxsa da,
bir şey anlaya bilmir ve yoluna
davam edir.
Yolda rast geldiyi üçüncü qeribe
menzere de bele olur: Bir adam
qoyunun beline minib, bir neçe
adam da onun çiynine dırmaşıb.
Qoyun süretle qaçır, bir neçe adam
da onların dalınca ne qeder
yüyürseler de, çata bilmirler.
Genc bu gördüklerini ne qeder
götür-qoy elese de bir mena anlaya
bilmir ve gelib bir şehere yetişir.
Giriş qapısının yanında nurani bir
qoca görüb, salam verir. Qoca da
salamı alır ve onu saxlayıb söhbete
tutur. Oğlan yol boyu gördüklerini
söyleyir ve qoca da onun dediklerini
bele izah edir:
- Gördüyün o ekinçiler, buğda
tarlası ve onu yandıran adamlar
bilirsenmi kimlerdir? - Evvelce
yaxşılıq eden, sonra da elediyi
yaxşılığı orda-burda danışıb deyerini
heçe endirenler.
- Daş qaldıran adam ile sene başqa
bir mesaj verilib. O menzerenin
menası budur ki, ilk defe günah
işlemek insan üçün çox ağırdır.
Amma insan günahı işleyenden sonra
tövbe etmese, növbeti günahlar ona
çox yüngül gelir. Tövbesi olmayan
bir günah başqa bir günah üçün
açılmış qapıdır.
- Qoyun ve onun belindeki adamlara
gelince unutma ki, qoyun cennet
heyvanıdır, beline minenleri de
cennete daşımaqdadır. Qoyuna ilk
minen alimlerdir. Alimlerin
çiyninden asılanlar ise her
tebeqeden olan möminlerdir.
Onların dalınca qaçanlar ise
inancsızlar, dinsizlerdir..