cümleden sevgiliye müracieti de: "aşkım, üreyim, canımın içi, hayatım...” ne qeder de bayağıdır, ele deyilmi? Eger bu söylediklerin gerçekdirse, daha onu dile getirmeye ne ehtiyac var? Adama ele gelir ki, bu cür ifadeler eslinde ürekdeki boşluğu doldurmaq cehdidir. Eger senin könlün qarşı terefe sevgi ile doludursa, sen onu Allahın emaneti kimi qebul etmisense, emanete doğru-düzgün riayet etmek kifayet eder. Doğrudur, bezen insanın xoş söze, semimi ifadeye de ehtiyacı olur. İsteyirsen ki, seni içeri girende xoş üzle qarşılasınlar, şirin bir söz söylesinler. Bunlar tebii isteklerdir ve öz ölçüsünde olanda elbette, gözeldir. Amma yeri oldu-olmadı "aşkım, canımın içi, hayatım”... deyilirse, ister-istemez ikrah hissi doğurur. Adamın lap eti tökülür. O ifadelerin semimiliyine de şübhe edirsen.
Her kes yerini bilende...
Dede-babadan görmüşük ki, süfre başında eyleşmek, sadece, ehtiyacın temin olunması deyil, hem de medeniyyetdir. Süfre medeniyyeti aile sağlamlığının en mühüm göstericilerinden biridir. Her zaman bele görmüşük: oğul-uşaq süfrenin sağında-solunda oturar, başda atanın yeri boş qalar. O gelib yerinde oturmayınca kimse süfreye elini uzatmaz. Atanın birinci "Bismillah” demesi ile her kesin eli süfreye açılmış olur. Ana çekdiyi yemeyi birinci atanın qarşısına getirer. Sonra da ardıcıllıqla yuxarıdan aşağıya doğru yemekler düzüler. Süfre başında arabir "ne var, ne yox?” söhbetleri de ediler. Ata övladlarının işini-gücünü, kefini öyrener.
Ümumiyyetle, ailede her kes öz yerini bilende ve öz yerini tutanda her şey öz axarında davam edir. Çünki bu nizam-intizam, sadece, süfre başında qalmır, heyatın her meqamında bu ailenin kiçiyi böyüyünün yolunu gözleyir, böyüyü de kiçiyinden himayesini esirgemir. Bundan gözel terbiye daha neye deyirsiniz ki?
Sevgi ipekqurdu kimidir
Bir alim sevgini ipekqurduna benzedir ve deyir ki, genclik duyğuları ömrün növbeti merhelelerinde ritmini de, şeklini de, atmosferini de deyişmelidir. İlk günlerinde tut yarpağı ile qidalanan bir

<< 1 [2] 3 >>