Bir gün süd satmaqla meşğul olan bir adam gemi ile seyaheete çıxır...Özü ile götürdüyü kisede uzun müddet topladığı qızıllar olur… O, göyertede sakit bir yere çekilib döne-döne qızıllarını saymağa başlayır. Bu arada onunla bir sırada oturan meymun direkden tullanıb qızıl kisesini götürür ve derhal (tekrar) direyin başına dırmaşır...Süd satan qışqırmağa başlayır…Camaat göyerteye toplaşır... Geminin mesul işçileri meymuna ne qeder xoşluqlar nümayiş etdirseler de, bütün cehdler neticesiz qalır...Bir nefer direye dırmaşmaq istedi… Lakin meymun elindeki qızıl kisesini denize doğru sallamağa başlayan kimi:«Aman kiseni denize atmasın» — deyerek, ondan da vaz keçdiler.Meymuna en sevdiyi yemekleri gösterseler de, xeyri olmurdu...Bütün gemi sakinlerinin gözü meymunda idi, maraqla müşahide edirdiler… Ele bu esnada hamının teeccübüne sebeb olan bir hadise baş verdi.Meymun kisenin ağzını açdı ve bir qızıl çıxarıb denize atdı...İkinci qızılı çıxarıb göyerteye atdı… Süd satan qızılı derhal götürdü amma tebii ki, gözlerini yuxarıdan ayırmadı... Meymun üçüncü qızıılı denize, dördüncünü yene de göyerteye atdı… Ve belece davam etdi. Bir qızıl denize, o biri göyerteye...Bu veziyyeti görenler: «Meymunu vuraq, qızılları qurtaraq» dediler. Lakin südçü: «Madam ki, qızılların yarısını gemiye atacaq, men diger yarısını itirmeye razıyam...» İnsanlar süd satanın bele bir qenaete gelmesine ehemiyyet vermediklerine göre, sebebini de soruşmadılar.Südçü meseleni bele açıqladı: «Bildiyiniz kimi men bu qızılları süd sataraq qazanmışam. Ancaq satdığım süde yarı-yarıya su qatıb satmışam. İndi edene deyil, etdirene baxıram ve edilenin meqsede uyğun olduğunu görürem. Sudan qazandığımı suya atır, südden qazandığımı mene...»