İnsan üreyi bezen çox kövrek,titrek,küskün olar. Bezen birce söze,bir sert baxışa,soyuq baxışa küser,inciyer...Sanki bir körpedir.Nazlanamaq ister,beslenmek ister,sevilmek ister.Küsen bir könül barışıq ister.Bezen qürur qoymaz onu barışmağa.Qoymaz ilk addımı atmağa...Deyer barışma...Qürur gözlere emr eder: "Baxma,görme yalvarışları...Görme düzgünlüyü,heqiqeti..."Qürur qulaqlara emr eder : "Eşitme bağışla sözünü.Eşitme deyilen sözleri...Bir kere dinledin,eşitdin küsdürdü seni...Daha dinleme...eşitme..." Qürur emr eder dodaqlara: "Deyilen her sözü tebessümle qarşılama...gülme..."Bezen qürur yaradar incikliyi, uzadar barışığı.
Bezen küserik barışacağımızı bile-bile.Bezen küserik barışmaq isteyi ile...
Küskün könül barışıq ister...Qürura qalib gelib barışar.Bağışlayar bütün sehvleri...Her incikliyin barışığı daha gözel olar. Daha Mehriban olar. Sanki yağmurda islanmiş, soyuqda donmuş biri. ..İsti qucaq ister...isti söz ister...Sadece özlenmiş barışığı ister...

Lakin bezen ele küserik barışığı gözlemeden.Sanki bütün bağlılıqlar qırılar.Bütün xoş xatireler bir anda unudular.Bütün yaxşılıqlar iter.Qelben küserik...Barışığı istemeden.Uzaq olmaq isterik yaxınımız olsa bele.O zaman barışığa son qoyan qürur deyil,ürek olar. Küskün ürek,kövrek ürek,sınmış ürek...Hansı ki, bir BAĞIŞLA sözü ile barışmayan,yumşalmayan,küskün ürek...O zaman qürurdan önce sınmış,küskün barışıq istemeyen ürek dayanar...