Seve,
ayrıla,
unuda bilmemeyin acısını yaşayıram bu an,
durub uzun-uzadı yollara baxmağın
teessüfünü.

Pencereden qaranlığa el etmeyin,
seher qatara eyleşib
neye ve ya kimese göre
harasa getmeyin namelumluğunu yaşayıram.

Terk olunmuş bir şeherin sonuncu sakini kimiyem...
yeni o qeder teklik ki,
öz sesimi eşitmeyin karlığını,
öz ellerimi görmeyin korluğunu yaşayıram.
Yorğunluğumu yaşayıram bu an...