O qeder,
o qeder kederliyem ki,
elime keçen daşla vura bilerem quşları,
yemek üçün heyetimize gelen ikicanlı pişiyi qova bilerem.
Qonşu evin pencereleri kimi
uşaqların da qelbini qıra bilerem meselen...

Meselen, kimise birdefelik unuda bilerem,
yadıma sala da bilmerem bu adamı harda,
ne vaxt gördüyümü
ve ya eslinde görüb-görmediyimi...

He, çox kederliyem
o qeder çox ki,
ağlamağa behane de yox...
Zaman da keçmir,
quşlar da görünmür,
pişik de gelmir,
qonşu evin pencereleri taxtadandı...
uşaqlar günahsızdı...
Uşaqlar günahsızdı...