Unutmağa kimse olmayanda özünü unudur adam,
sesini,
sözünü unudur.
Güzgüdeki görüntünü,
baxışını,
yerişini,
eslinde ezber bildiyi
telefon nömresini,
köhne sevgi,
yeni ayrılıq mesajlarını,
cibindeki sonuncu manatı,
seherler işe yollananda yolda gördüyü üzü yanıq dilençini,
lap ele keçdiyi küçeni,
işe geden yolu,
sağı,
solu,
hamını,
her şeyi,
her yeri.

Sonra da “unutmaq gözel hissdir” deye düşünür
ve zehlesi gedir unutmaqdan…