Göresen, men niye tenhayam, tekem,
Men gerek yanımda bir ağac ekem;
Ellerim isinsin budaqlarıyla,
Silim gözlerimi yarpaqlarıyla.
Bir az da mehriban, bir az da helim, Hamar gövdesini oxşasın elim.
Gah men ağac olum, gah da o insan,
Ömür ağacımla qolboyun olsun,
Bu da ömrümüzde bir oyun olsun.
Yaşayıb keçdiyim, keçib gördüyüm,
Sevda ağacında yuva hördüyüm, Ömürler içinde ömür sürdüyüm
O günler meni tek buraxdı, getdi,
Gülüm heşem oldu, su axdı, getdi.
O tek qayalıqda biten velesim,
Kökü daş içinde qırıldı sim-sim.
Qara kovğuşunda ocaq qalanan, Qabığı üstünde zorla dayanan
Qoca palıdı da bir yel apardı,
He, men de var idim, he, o da vardı...
Üstümden cökenin getdi kölgesi,
Batdı ağacların meşe ölkesi.
En derin meşenin qucağında sirr, En hündür ağacın budağında sirr,
O gözegörünmez, yeri bilinmez,
Kol-kosa sığınıb göle yenilmez,
İldırım qanadlı alabaxtalar
İndi yuva yeri harda axtarar?..
İtdi üstümüzden meşe kölgesi, Getdi ağacların yaşıl ölkesi.
Belke onunçün de tenhayam, tekem,
Men gerek yanımda bir ağac ekem.
Talanın ber-bezek ağaclarıyla,
Yolların bu direk ağaclarıyla
Heç cüre ünsiyyet tapa bilmirem. Ağaclarda yuva, mühitde hava,
İnsanda mehebbet tapa bilmirem.
Birce nefs toxunan, nefes toxunan
Ağaclara gelmez alabaxtalar.
Belke de ruh olub uçdu o quşlar,
Gedib ilahiden başqa taxt alar. Göresen, tek durnam harda uyudu,
Kekliyim yetdimi qaya daşına?..
Sulanan zeminin artıq suyudu,
Buraxdım ömrümü başdı-başına.