Sensiz, ey gül, deme biganeler aglatdı meni,
Bezi uydurmalar, efsaneler aglatdı meni.

Agladıb özge perişan ede bilmezdi meni,
Zülfüne mehrem olan şaneler aglatdı meni.

Şemi tek göz yaşım axmazdı qeminden geceler,
Dövri-ruyindeki pervaneler aglatdı meni.

Könlümün gördü o zülf içre esir oldugunu,
Sanki zencirde o divaneler aglatdı meni.

Min xeyal eyler idim gözlerinin şövqi ile,
Yad ederken seni mestaneler aglatdı meni.

Sensiz, ey gül,ne mey içdimse gözümden geldi,
Döndü qan rengine, peymaneler aglatdı meni.

Vahid, alemde teki eşq evi abad olsun,
Her zaman mescidi viraneler aglatdı meni.