Aldım mektubunu, aldım sevincek;
Oxuyub ne haldan ne hala düşdüm!
Axı bir qadına seni indice,
İndice ne qeder teriflemişdim...
O fikre getmişdi, qelbinde, deyen,
Qadın menliyini boğurdu bir qem:
Belke düşünürdü: axı men niye
Bele teriflere layiq deyilem...
Dondurdu gözümü her setrin buzu,
Her sualın şübhe, her nidan eyham.
Men seni heç yerde, a zalım qızı,
Bu ürek sahibi tanıtmamışam!
Hanı mektubunda bir yarpaq ürek,
Hicran nöqteleri, sevgi xalları?
Bir ayna vicdana çirkab çilemek –
Bu kimin elidir, kimin, de barı?
Çevrildi başıma bir ezab dağı,
Güneşden üstüme qar elendi, qar.
Kişi xöreyine zeher qatmağı
Ustalıq bilmeyib bizim analar...
Onlar her günahı saymayıb günah,
Bu özü, qanana gülle deyilmi?
Kişi günahını üze vurmamaq
Kişiye vurulan şille deyilmi?
Xeyalım hardasa seni gezirdi,
Aldım mektubunu, sevinim, gülüm,
Mektubun bir qucaq keder getirdi,
Ne olar, keder de sendendir, gülüm!