Sen hardan bilesen ne çekirem men.
Payızam...
Ey ömrün ilk baharlısı,
Sen hardan bilesen, neden bilesen
Yoxdur bu dünyada senden varlısı…

...Duman tek dağlara çekilen menem,
Budaqlar üstünde quş tek dinen sen.
Payızda yarpağı tökülen menem,
Ömrün yaz çağında çiçeklenen sen.

İllerim xerclenmiş, ömür gödelmiş,
Senin yol gedesi çox illerin var.
Menim üreyimde baş-başa gelmiş
Kövrek duyğulardan ne xeberin var.

Deyirsen, ocağın közü menem, men,
Sense tüstülenen xatirelersen.
Ancaq xatiremi?
Sehvin var senin,
Dağdan xebersizdi arandakılar.
Bir de... unutma ki, tüstülenenin
Tezeden tutuşub alışması var.

Sen hardan bilesen, sevda anları
Qenimet payıdır tükenen ömrün.
Sısqa bir bulağın son damcıları
Daha şirin olur teşneler üçün.

Sen hardan bilesen, axşam şölesi
Niye aynaları alovlandırır.
...Sen hardan bilesen bülbülün sesi
Niye son baharda ürek yandırır.

Artır zaman-zaman vaxtın qiymeti,
Arzu min hevesde, ürek telaşda.
Sen hardan bilesen, gözün lezzeti
Qelbin ağrısına dönür bu yaşda.

Sevgi yaş tanımır... Qelbini yandır!
Yanaraq yaşasan, yaş düşmez yada.
Seven doxsanında hele cavandır,
Sevmeyen qocadır otuzunda da.

Ürek alışırsa, günahkarmı yaş?
Seveni qınama, sevecek seven!
Yaş ile üreyi deyil, a qardaş,
Boş ile dolunu çekiye qoy sen!

Bir ömrü illerle ölçmek düz deyil,
Ömürle illeri ölçesen gerek.
Hissinle, qelbinle dinle ne deyir,
Bu duyan, bu yanan, alışan ürek...
Yaşarken heyatı sevirem...Ne qem
Ölerken ölümle sevişeceyem...