Tez-tez bu şeherde aldanır gözüm,
sen donda görükür gözüme qızlar.
Belke parça-parça doğrayıb-kesib
kölgenden don tikib özüne qızlar.

Kölgene ne qeder eller uzanır,
o künce-bu künce qısılır kölgen.
Aylar ötüb keçir, iller uzanır,
günbegün gödelir, qısalır kölgen.
Kölgen qısaldıqca
uzaqlaşırsan,
Belke de, hardasa çılpaqlaşırsan.

Belece sen menden, men senden uzaq
ölünce yaşarıq tek-tek
dünyada.
Hele birce qarış kölgen qalıbsa,
men qerib deyilem, demek, dünyada.

Bir gün sen hardasa dil-dil ötende
son sözüm kölgene yazılar senin.
Kaş ki, vaxt bitende, ecel yetende
qebrimi kölgende qazalar senin...