Sensiz düşünmek bele çetin bilirsenmi?
Qarışıqlıqlar içindeyem...
Neyem men, niye beleyem bilmirem...
Bildiyim bir şey var men sensiz
yoxam...
Men sensiz ola bilmirem... Men...
Sensiz heçem...
İndi seni sevmediyimi düşünürsen,
bilirem sene güvenmediyimi, senden
soyuduğumu düşünürsen...
Dedim sene.. Sessiz qalmaq isteyirem..düşünmek
isteyirem.
Özümü aldadıram sende bilirsen.
Sen de özünü aldadırsan bilirem. Biz
niye beleyik?
Dedim axı sene... Ayrılaq biz! Ellerimin
uyğunlaşmadığını hiss edem o an...
Maraqlanma! Geydirmedim esla bu
duyğunu eşqimize.
Bunu istemediyini bilirem...
Bunu sene dedirtmek mecburiyyetinde buraxdığım üçün
özümden iyrenirem.
Her seferinde özümü sensiz qoymağa
mecbur etdiyim üçün nifret edirem
menliyimden.
Gülüşüne dağları aşmağı göze alan, men niye senin yoxluğunla
barışmalıyam?
Niye manee ola bilmirem sene? Niye
içindeki meni yox ede bilmirem?Bir
uşaq kimi içindeki meni, o menin
isteklerini basdıra bilmirem? Özümü aldadıram...
Dalıram...
Sensizlikle itirem...
Telefonun zeng etmeyişindeki sessizlik
zingildeyir qulaqlarımda..
Oyandırır meni daldığım sensizlikden...Yene soruşuram
özüme..Nece bacarırsan her yerde
menimle olmağı? Yuxumda,
oyandığımda, xeyalımda, yolumda...
Bu bir bacarıqsa eger niye menim
yanımda deyilsen heqiqeten? Niye tuta bilmirem elini? Niye toxuna bilmirem
ellerine? Niye birlikde ola bilmirik?