Leyleklerin çöp yuvası boş qalıb,
Bahar gedib, payız gelib, qış qalıb.
Göy çemende ocaq yanıb, daş qalıb,
Bu dünyanın qara daşı göyermez. Ne o ocaq közeresi, sönesi,
Ne o günler bir de geri dönesi…
Qem eleme, könlümün bir denesi,
Bu dünyanın qara daşı göyermez. O gülyanaq benddir bir xoş baxışa,
Körpe budaq el açıbdır yağışa.
Min baharın herareti yığışa,
Bu dünyanın qara daşı göyermez. Ot göyerdib o cığırım, o izim,
Tufanlanıb çalxalanmaz denizim.
Daha menden sevgi umma, ezizim,
Bu dünyanın qara daşı göyermez. Araz boyu çox menalar sezmişem,
Ele bilme ellerimi üzmüşem.
Üreyime daş bağlayıb dözmüşem,
Bu dünyanın qara daşı göyermez.