Axşamlar restroran göylerindeki,
Hava isti olur, tüstülü olur.
Kefliler qışqırır vehşiler teki,
Çığırtı, bağırtı etrafa dolur.

Dönge-dalanlarda toz duman kimi,
Bağların üstüne hey lövber salır.
Bulkaya gözleri sataşan kimi,
Uşaqlar ağlayıb feryad qoparır.

Şlaqbaumların birbaş yanıyla,
Dünyanın işinden tamam bixeber.
Papağı yan qoyub öz xanımıyla,
Dolaşır mezeli, kefli kişiler.

Gölden avar sesi yükselir berk-berk,
Qadın hay-harayı qalxır uzaqdan.
Göyde her bi şeye verdiş ederek,
Laqeyd ay fırlanır hey zaman-zaman.

Her axşam yegane dostum heyatda,
Durub qedehimden gözüme baxar.
Şerabın gücünden, sehrinden o da,
Ele menim kimi sakit, mest, xumar…

Qonşu stollarda qemli, mükedder,
Yuxula lakeyler kirpik çalarlar.
Kefliler, o dovşan gözlü kefliler,
«Heqiqet meydedir» – haray salarlar