Sen... Artıq senle bağlı ne yazacağımı bilmirem. Neden yazım bilmirem. Ele acizem ki. İçimde o qeder deyilecek sözler varken, sene bütün heyecanımla "Seni sevirem, meni buraxma " qışqırmaq isterken boğazımdakı düyüntüm oldun.

... Sene olan hislerimi anlatmağa gücüm yetmir artıq. O gülüşün, o baxışın. Gülüşünde qalmaq isteyirdim. Her anında olmaq isteyirdim, sevincinde, kederinde olmaq isteyirdim. Ellerimden tutarken üreyinin döyüntüsünde olmaq isteyirdim. Senin olmaq isteyirdim. Sen olmaq isteyirdim... Olamadım sevgilim

Xeyal üstüne xeyal qurdum, cavabını bilmediyim suallarda boğulub qaldım. Heç kimseden soruşa bilmedim seni. Ne sarılmaq, ne de toxunmaq, Sadece qarşımda seni görmek istedim, yanımda olmağını istedim. Olmadın sevgilim...

Gözümü yumuram - Sen, açıram - Sen. Her saniyemdesen. Gözümdeki her damla yaş sene olan sevgimi, heyata olan küskünlümü xatırladır mene. Her an sanki üreyimdeki yerin daha da böyüyür ve eyni anda nece de elçatmazlaşırsan. Ne xatırlamağı bacardım, ne de unutmağı...

Hani demişdin her an menimle olacaqdın? Her elimi üreyim üste qoyduqda seni duyacaqdım. Bilirsenmi ilk defedir ki, bugün orada seni deyil, senle bağlı acılarımı hiss etdim. Sen olamazdın o, sen heç meni ağlatmazdın, bu qeder göz yaşını mene qıya bilmezdin... Üreyimdeki sen deyildin... Boşluq idi, getdiyinde arxanda buraxdığın o boşluq...

"SENİNLE MUTLU OLMAK İSTİYORUM"... Bu cümleden başlamışdıq. Demişdin ki denemek istedim, denedim... Bes hansı cümlede bitdik? Hansı cümlelerde axtarım indi o sonluğu? Ki sözleşmişdik biz, yoxluğunu duydurmayacaqdın mene. Amma indi yoxsan ve heyatımdakı yoxluğun meni yox etdikce sadece mensiz heyatındakı varlığınla yaşamağı öyrenirem sevgilim...

Susqunam... Biraz da küsgün... Sene mi yoxsa heyata? Niye ayrılıb bizi ayırmaq isteyenlere teslim oldun ki... niye? Deyirler bir zaman senin qarşına çıxan kölgen, sonradan seninle qol-qola girerek sende ümidler, arzular ve xeyallar yaradır. Sonunda SEN onun arxası ile sürünen kölge

[1] 2 >>