Geceler öz sesime ayılıb otururam...
Adını çekmemekçün 
sübhedek dan atıram...
Delilere dönürem birce tanış qoxudan,
Olmazlar arasından 
men sene can atıram...

"Sen" dediyim – sevdiyim, meni seven insandı!
Sen ise o deyilsen, ayrısan ne zamandı!
Menim üçün yuxusan...
Bu şeir senin deyil!
Qürrelenme oxusan!

...Senin hissin kül imiş!
Mense ocaq çatırdım mehebbetin odundan.
İsteyirdim, ilahi eşqe 
salam gönderek ikimizin adından. 
İsteyirdim,
yazılsın efsaneler, nağıllar,
qehremanlara dönek.
Desinler ki,
“Bele de, sevmek olarmış demek!”

İnanmışdım, 
mene de bextever olmaq olar.
Menim de öz sevdiyim,
menim de sevenim var.
Men de gözleri yaşsız çıxacam sabahlara,
Men de son qoyacağam sinemdeki ahlara.
Geceler dırnaqlarım ovcumu kesmeyecek...
Daha menim de ruhum 
geceden küsmeyecek.

Sene emanet etdim 
bunca iller uzunu qoruduğum ne varsa -
Senedlersiz, filansız...
Dedin ki, aramızda bir ülfet yaranacaq
xeyanetsiz, yalansız.
Neden 
xeyanetkarın ellerinden su içdin?
Emanet etdiklerim ne vardısa, 
üstünden tapdaladın da... keçdin...
Haqqımı kimden alım?
Bext, qismet bölüşenden?
Gözüme kölge düşdü könlüme sen düşenden?!

Daha sene demeye 
ikice söz qıymaram.
Derdinden ölsem bele heyatıma qoymaram!
Men sevdiyim – pak, temiz, meni seven insandı!
Sen ise, o deyilsen, ayrısan ne zamandı!
İnanmaram sözüne,
ehdlerden, vedelerden mene çeleng toxusan!
Bu şeir senin deyil!
Bunu sene yazmıram,
Qürrelenme, oxusan!