Ötenleri biten bilib
Üzü doğru geleceye dayanmaq ne
gözel imiş!
Dadlı-şirin yuxu görüb gece yarısı
oyanmaq,
Heyecandan min bir renge boyanmaq da...
Heyatında fırtınalar qopsa bele,
Her terefe hiyle, yalan hopsa bele
Mehebbete inanmaq da!
“Ne zamansa olar”, - deye arzu etmek,
Xeyallara dalıb getmek, Ümidleri gemi edib adilikler deryasında
batmamaq da.
Yol gözlemek,
Hesretini çekdiyinin vüsalına
catmamaq da
Gözel imiş! Vay o günden,
Inanasan çatdığının hemin ünvan
olmasına!
Baxmayasan o açdığın qapıların
arxasına –
Nifret dolu bir keşmişin zerbesinden Parça-parça olub sına ümidlerin,
Leke düşe beyaz donlu sabahının
yaxasına!
Bax o zaman,
Arayırsan ecelini,
Ölüm bele şirin olur! Arzulara aldanmağın yaraları her
yaradan derin olur.
Yalnış düşen naxış kimi ilme-ilme
sökülürsen,
Damla-damla kiçilirsen.
Tekliyine şükür deyib öz qınına çekilirsen.