Sema – Tanrının neheng poeziyası...
Gün batır,
Yoxa cıxır daha bir dost.
Yene üreyimize gecelemeye dönür
Kirayenişin, yorğun ağrılar.
Pilleleri yuxarı qalxan xoşbextliyin ayaq sesleri
Getdikce uzaqlaşır.
Geceni yola vermek üçün ucuz eylenceye
çevrilir sevgi.
İnsanlar susduqca, susdurulduqca,
Televizorlar daha ucadan danışır evlerde.
Bize bu genc yaşda sevgini, sevgilini yox,
Dostumuzun medesini, medesindeki qanaxmanı
düşünmek yazıldı:
Ölecekmi, qalacaqmı?
Gören, ölüb, yoxsa sağmı?
Yanımızdan öten her kes bize “elvida” deyir,
Saymazyana!
Bes bizi kim öldürecek?
Qadınmı, dostmu, özgemi?
Hansı küçede, hansı tinde, yataqdamı, iş
yerindemi?
Eynimizde ne olacaq, qısaqol köynekmi, köhne
pencekmi?
Siqaret çeke, yaxud ağlaya bileceyikmi,
ölümqabağı?
Gözlerimiz açıqmı qalacaq, yanımızda kim
olacaq?
Neçe günden sonra tapacaqlar cesedimizi?
Cibimizden ne çıxacaq, bıçaqmı, pulmu, sevgi
mektubumu?
Polis kime gösterecek şeklimizi – bu, omu?
Milçekler qonacaqmı ağzımızın qırağına?
Qarışqalar daraşacaqmı ayaq barmaqlarımıza?
Üzümüzde hansı ifade olacaq ölüyken,
Kedermi, qüssemi, qorxumu?
Ölüxana teknesinde çoxmu qalacayıq üzü üste?
Yarılmaq növbesi çatacaqmı içalatımızın?
Baxacaqlarmı üreyimize,
Yeni “Qara qutu”suna heyatımızın?
Gün batır...
Yoxa çıxır daha bir dost.
Tenhalıq – sevgi bekarlığıdı, qadınla ovunursa!
P.S.
Uşaqlar ağaca yox meyveye daş atır.
Müqeddes olan - daşın özüyle apardığı arzudu
Lazım olan – daşın özüyle getirdiyi meyve.