El üzmüşken,
O, dünyanın vefasından,
Narazıyken taleyinin gerdişinden;
Yorulmuşken
ömrün-günün cefasından,
Qismetinin biganelik verdişinden
Sevdi adlı güneş doğdu
zülmetlerde itib batan yollarına,
Üreyine ümid doldu –
Sevgi adlı!
Dolanaraq bu sevginin qollarına,
Xeyallara dalıb getdi... dadlı-dadlı.
Sinesinde yatıb qalan ne vardısa
gizlemedi,
Ucaltmaqçün Güneşini duyğuların zirvesine.
Sevilmekden başqa heç ne gözlemedi
bexş etdiyi mehebbetin evezine.
Dünya boyda bir eşq umdu sevdiyinden,
Çiçek açdı
neçe iller için-için beslediyi dilekleri.
Sadelikden,
onu doğma, onu eziz bildiyinden
Duyammadı başı üstden esen soyuq külekleri.
Şübhelerden uzaq idi, o üzden de
göremmedi buludları
mehebbetin açıq-aydın semasında.
Vurulmuşdu...
Güneş göyde nece tekse,
“O” da tekdi onun sevgi dünyasında.
...Kim bilir ki, taleyini,
Ne olacaq ömrün-günün yoğurduğu?
Hekayetin sonluğunu axı hardan bileydi ki?
Birce qelbin sevgisiydi
bir görüşün, bir baxışın doğurduğu...
Tekliyini seven adam onu nece seveydi ki?