Bir gün eger
intizarın var gücüyle sıxsa meni,
Bir gün eger
Sessizliyin
qeher olub bir hemlede boğsa meni,
Bizim ortaq tanışlardan
öldüyümü xeber alsan,
Qürbet elde,
naqillerin o başında donub qalsan
Peşman olma!
Davam eyle,
Yene de sus...
Susqunluğun daha çatmaz qulağıma...
Çünki könül yarasını
sene olan gileyimle
peşkeş kimi aparacam men ebedi otağıma...
Yeqin o gün
bütün olub keçenleri
son bir defe düşünecem bir anlığa,
son bir defe qınayacam yene seni...
Gözümdeki
son damla da yuvarlanıb düşecekdir qaranlığa...
...He, az qala unutmuşdum,
Bir de o gün
ve o günden daha sonra,
heç bir zaman qelem çalma menim üçün.
Unutma ki,
bu dünyada
sözlerini derd elemek oldu peşem.
Bundan bele
yazmağına gerek de yox!
Artıq, senden bir ömürlük incimişem!