Yadıma gelir dünen bir cümle işletmişdim. `Kim deyir ki,Bakı kiçik şeher? Heç de ele deyil. Ele olsa artıq neçe aydır ki,üzüne hesretem. Bir tesadüf olsa seni bir defe göre bilsem`. Tanrı meni söydü bugün! Bu gün seni gördüm.. Üsyanlarıma cavab verdi tanrı! Meni cezalandırdı.. Kaş görmezdim seni bugün. O evvelki gözellikden ve xeliqelikden eser qalmamışdı.. Niye bu hala düşmüşdün axı? Sen sanki xerçeng xesteliyine tutulmuş birinin 1 ay içerisinde nece çürüdüyünü xatırladırdın. Tutulmuşdum seni görende. Amma, gözlerim yene hemin ağrılarla baxırdı sene. Yene hemin hissler,yene eyni duyğularla. Bir neçe saniyelik sanki nefes almağı unutmuşdum.. Ellerim esirdi. Sen ise her zamanki kimi vecsiz idin ve meni önemsemirdin. Belke de görmemişdin. Ardından çox getmedim bugün,gede bilmedim..Qırıldı qollarım,sındı ayaqlarım,qaraldı gözlerim,öldü ruhum,itdi deliliyim,yox oldu cesaretim ve men yarı yolda dayandım. Geri döndüm ve ölmüş bir halda senden eks istiqametde yeridim. Hemin an aramızda
mesafeler uzanarken üreyim sancırdı. Deşilirdi duyğularım, alçaldırdı menliyimi cesaretsizliyim. . . Bütün günü beynimi işğal etmişdin. Döze bilmedim ve yene seni qaraladım setirlerimin üzerine. Qovuşmağın mümkünsüz olduğunu derk elemek istemeyen bu içine tüpürdüyüm ürek hele de saf-saf ümid edir neyese,lenete gelsin! Ve üreyimin sesine qulaq asmağı qerara aldım. O hıcqıra-hıcqıra seslendi: Kim bilir,belke `Bir Gün` seninle cennetde meleklerin arasında qovuşduq. Amma bir şeyden qorxuram. Qorxuram ki, ora düşe bilmeyim,düşsem bele seni meleklerin arasında seçe bilmeyim. Yeni bu qeder çetin ve mümkünsüz hissleri yalnız üreyine bastırıb,iradeni her sancıya ve ağrıya qalxan etmekden başqa çarem qalmır-