Her küçede bir xatire
(Şehriyar İbrahimov)

Tenha evin bir küncüne qısılıb.
Xatireler qırıntısı sepersen,
Herden onun etri gelen yastığı,
Qucaqlayıb miskin-miskin öpersen...

Keder gelib tez-tez seni yoxlayar,
Bir cüt öpüş defn olunar yanağda.
Xatireler üreyini oxlayar,
Neçe gülüş lal dayanar dodağda...

Külek eser,küçeleri dağıdar,
Külek eser,derdi-seri dağıtmaz.
Xeyal döner gözlerine qayıdar,
Ancaq özü birde geri qayıtmaz...

Her küçede bir xatire, min dilek.
Ögey baxar o küçeler,sekiler .
Ağ saçların payız vuran budaqtek,
Çiyinlere yarpaq-yarpaq töküler...

Tek çekersen bu sevginin yükünü,
Her döngede bir iz gezer baxışlar.
Xatireler dolandıqca sekini,
Üreyine bir qeriblik bağişlar...

Qemgin gözden töküldükce gileler,
Ümidlerin göz yaşında boğular.
Otağında tek qalanda geceler,
Eşq ezabı min çalarda doğular...

Nakam eşqin bu dilbilmez hesreti,
Dodağından gülüşünü aralar.
Qara bextin qara geymiş qismeti,
Neçe yerden üreyini yaralar....

Hesret yükü ne dözülmez,ne böyük,
Ağır olar,çetin olar daşımaq.
Gömülersen bu ezaba ömürlük,
İnden bele lüzumsuzdur yaşamaq...