Bu sefer qelbime ele deymisen,
Bir daha seninle barışan deyil.
Her gece şeklimle danışsan bele,
O şekil dil açıb danışan deyil…

Kağız üreyimi ele alarsan,
O sene peşmanlıq getirer ancaq.
Ne qeder seslesen, çağırsan bele,
Xeyallar özünü yetirer ancaq

Otağın qoxusu, acı göz yaşı,
Dumanlı-çiskinli hala düşersen.
Heç neyin ferqine varmazsan o an,
"Qabağa gedersen, dala düşersen"

Aniden ayılıb azan sesine,
Etrafa baxarsan, çöle baxarsan.
Canını yandırar papirosun da,
Üstüne tökülmüş küle baxarsan…

Elini getirib boyun ardına,
"Seni görmeliyem" deyib durarsan.
Meni qabağında görürmüş kimi,
Başını aşağı eyib durarsan…

Bunu men demirem, üreyim deyir,
Senden inciyen de, küsen de odur.
Men başa düşmürem üreyimi de,
Adın seslenende esen de odur.

Bir kere, "bağışla" deseydin, mene,
Her şey de tam ferqli ola bilerdi.
Zerrece mehebbet görseydi sende,
Kağız üreyim de dile gelerdi…