Deyirsen sev meni,qelbinde yer ver,
Axı istemirem bezdirim seni.
Madam ki,bu qeder israr edirsen,
Gel biraz qelbimde gezdirim seni...

Bu da yer umduğun qelbin qapısı,
Ceftesi eyilib, burulubmu de?!
Sonuncu çıxan kes çox esebiydi,
Qezeble çırpanda qırılıbmı de...?!

Bu üstü qurumlu,bu torlu qapı,
Seni vahimeye salmasın qeti.
Buyur,ikielli özün qarşıla,
Ömrüne biçilen bu aqibeti...

Saysız cığırları bezeyen naxış,
Sonuncu ümidin lepirleridir.
Üstünü toz-torpaq basan o daşlar,
Ölmüş arzuların qebirleridir...

Herden gözlerini qamaşdıran nur,
Közeren eşqimin işıltısıdır.
Her addım başında eşidilen ses,
Xezan xeyalların xışıltısıdır...

Bu da xeyanetin pis qoxusudu,
Üzünü turşudub,burnunu tutma...
Deyirdin sev meni,qelbinde yer ver,
Özün istemisen bunu unutma...!

Göz yaşı axıtmaq,derde baş eymek,
Her seven aşiqin verdişleridir.
Divarda gördüyün o iri çatlar,
Senden "öncekinin" el işleridir...

Ne oldu,gözlerin dörd olub sanki?!
Qeti addımları görmürem daha...
Tereddüd qoynuna alıbdır seni,
Ümidsiz qalmisan gelen sabaha...

Üzünde eseb de görürem herden,
Amandır derdimi üzüme vurma...
Gedirsen,qapını yavaş vur barı,
Belke gelen oldu, cefteni qırma...