Gediş verdişdir bir ürek üçün, ayrılıq

çetin deyil. Bunu da unudaram. ancaq

vaxtı deyildi. Sen getdin, yanında

buraxdığını zenn etdiyin meni de

sürüdün.

Yalnızlıq ne ağır bir ürek sancısıdır, ne

parçalayan bir vurğundur bile

bilmezsen. İçini gemiren qayğıların,

mentiqinin önüne keçer. Şiddetli bir

fırtınadan geriye ne qalsa, ayrılığın

ardından o qeder virane qalar insanın

ruhu. Qaldı ki, men ayrılıqlara

öyreşmişem, amma bu vaxtsız oldu.

Ayrılıq, gelirem deyer eslinde, hiss

edersen. Qebul ede bilmezsen, o

ayrıdır, amma finala doğru getdiyini

bilirsen. Ona göre çox da

teeccüblenmersen o an geldiyinde,

üzülersen, çox üzülersen. Men

teeccüblendim! Hazırlıqsız idim...

Getdiyin yerde daha xoşbextmisen

deye düşünmeyecem. Ele olacağına

inanmasan getmezdin. Vardır mütleq

bir bildiyin, yoxsa bilmeden getdinmi?

Bir maceradan kenara keçmeyecek,

amma ruhunu besleyecek bir

yolculuqdursa çıxdığın, könlün rahat

get, men o duyğunu bilirem. İnsanın

axtarışlar içinde öz çevresine dörd

döndüyü uzun zamanlardan sonra,

zencirlerinden qopma ehtiyacıdır bu

hereketin, anlayaram.

Yalnız vaxtsız oldu. Bir az hiss

olsaydım, gözünde, sözünde bir şey

tapsaydım, gözleyerdim. Hetta men

yığardım çamadanını ellerimle, gözel

dualarla yollayardım. Son gecenin,

son olacağını bilseydim, heç yatmadan

üzünü seyr ederdim sehere qeder.

Qoxunu içime doldurardım. Berk

sarılardım, güneş doğana qeder

bedenimi ayırmazdım, amma

bilmedim.

Vaxtı deyildi sevgilim, bu gedişin heç

sırası deyildi. Herçend bezen getmek

de ele gözeldir ki! Terk etdiyin menim

deye eqoizm ede bilmerem. Yeni bir

sehifeye başlamaq, bir maceraya

doğru getmek nece bir heyecandır

bilerem. Men de birilerinden bele

getmişdim...

Her ne qeder vaxtsız da olsa bu

ayrılıq, senin adına dua edeceyem.

Ümüd edirem göyqurşağının altından

keçmek üçün çıxmamısan yola.

Gördüyün, dayanacağıq her

[1] 2 >>