Yaman günde senin,
xoş günde senin.
Heyat ağacıyam könlünde senin;
Onu atmaq olmaz, qurutmaq olmaz,
Daha bacarmarsan özünü yorma.
Bir bahar ömrünü unutmaq olmaz,
Sevdiyin ağaca baltanı vurma.
Nahaqdan könlünü ağrıtma bele.
Köhne xatireni ağlatma bele.
Ömür ehtiyacı, gün ehtiyacı,
Men senin könlünde heyat ağacı –
Özün de bilmeden ürek qanınla,
Bütün vücudunla, bütün canınla
Onu ömrün boyu yaşadacaqsan,
Unutmaqmı asan, atmaqımı asan?..

Bilirem özüne tutur qezebin,
Eh, unutmaq olsa ne var ki, haqdı.
Bütün hicranların nedir sebebi,
Ele unutmağı bacarmamaqdı.
O ağacı kessen bir de bitecek,
Sonra en göynekli yerde bitecek.
Ümidli gününde yarpaqlayacaq,
Teze pöhresinde gül qucaq-qucaq -
Sen de baharlanıb yazlanacaqsan,
Ümid ağuşunda nazlanacaqsan.
Bu sene qanaddır qırma özünü,
Unutmaq üstünde yorma özünü.

Men senin könlünde heyat ağacı,
Xatiresi şirin, indisi acı -
Hicranlı günlerde ezabındı o,
Sapsarı yarpaqlı kitabındı o.
Herden bu ağaca payız dolacaq,
Şirin xatireler xezel olacaq.
Seni ağladacaq payızlarıyla,
Seni üşüdecek sal buzlarıyla.
Bir de sızım-sızım göyneyeceksen,
Sonra bu qışa da öyreneceksen…
Daha bu ağacın neyini bölüm,
O senin könlünde budaq-budaqdı.
Eh, unutmaq olsa ne var ki, gülüm,
Derd de unutmağı bacarmamaqdı.
Bacarmayacaqsan yorma özünü,
Bu ağac özünsen qırma özünü.