Bulanlıq ömrümden göz yaşı kimi,
Min defe süzüldüm, duruldum axı.
Qara kesek kimi, çay daşı kimi,
Derdin divarına hörüldüm axı.

De nece uyuyum, yatım ümidde,
Ne umum nagüman, yetim ümidden?…
Men nece el atım, tutum ümidden –
ümid deye-deye vuruldum axı.

Bu nedi, göyerir gözümde den-den,
Bextim, bir silkelen, dur, oyan, terpen!
Yaşamaq, yaşamaq isteyirem men –
Men adam deyilem?…yoruldum axı?