Xatire qayğısı
(oxumayanlar ve tekrar oxumağı bacaranlar üçün)
Getdin, ele bildin çıxıb getmisen,
Ürekden getmedin...
Ürek ürekdi.
Seni üreyimden çıxarınca men,
Bir özüm bildim ki, başım ne çekdi.
Seni unudunca illeri saydım,
Getdi bu münvalla ne qeder vaxtım.
Belke de men seni unutmasaydım,
Özümü unudub sen olacaqdım.
Amma neylesen de “sen” olmaq olmur,
Axı senin kimi olmaq ne gerek?
Yaxşı ki, özünden ayrılmaq olmur,
Yoxsa çetin olar özüne dönmek.
Unutdum nehayet, unutdum seni,
Daha menim üçün adi kes oldun.
Heyat axarında apardı meni,
Ele bil uzaqda batan ses oldun.
İndi qayıtmısan, geri dönmüsen,
Dönmek isteyirsen sen öz yerine.
Könül defterinden sen silinmisen,
Yerini vermisen başqa birine.
Sene iller boyu yas tutmuşam men,
İndi dirilmekmi senin niyyetin?
Seni çetinlikle unutmuşam men,
İndi xatırlamaq ondan da çetin.
Yadıma saldıqca senin çöhreni,
Sen sen olmursan ki, ezab olursan?!
Onda hesretinle qovurdun meni,
İndi hesretinle sen qovrulursan.
Men yaxşı bilirem necedir hesret,
Sene istemirem bu qem-qüsseni.
Onda getdiyin tek yene özün get,
Seni menden alan aparsın seni.
Seni menden alan yoxa çıxdımı?
Yoxsa gözlerinde deyişdi o da.
O yeni maceran seni sıxdımı,
Köhne duyğuları salmısan yada?!
Men seni sevmişdim, sen başqasını,
İndi dönmüsen ki, sevesen meni.
İndi de sevirem men başqasını,
Çoxdan itirmisen axı sen meni.
Bizi yol üstünde gözlemir zaman,
Her şey bu heyatda deyişir bir gün.
Könülde yerini sen boşaltmısan,
O yeri tutacaq başqası üçün.
Bölüb üreyimi versem de inan,
Daha o parçada öz yerin olmaz.
Gözünden süzülen göz yaşlarından,
Merhemet doğular, sevgi doğulmaz.
Sen menim yanıma gelmisen deyin,
Deme menim üçün o da can verir.
Ne üzün, ne gözün, ne gözelliyin,
Mene evvelki tek heyecan verir.
Sen de hamı kimi adisen mene,
Ele bil hardansa gelen tanışsan.
Qelbimin telleri titremez yene,
Köhne sevgimizden yüz yol danışsan.
O köhne sevginin xetrine çıx get,
Qalsın xatirede sevgi tek barı.
Geriye

[1] 2 >>