Şair qamçısıyla eşq koç eyledi,
Eyriler ucaldı düz hayif oldu.
Teze derd bürüdü, köhne derd yerin,
Ocağı söndürdü, köz hayıf oldu.

Çölüm isti yaydır, borandı içim,
Men kimden inciyim, men kimden kecim?
Men çeken dağları, kim çeker de kim?
Sinem meler qaldı, göz hayıf oldu.

Bu könül mülkümü sökdü xeyanet,
Vefa yaddan çıxdı, göz tutdu şehvet.
Bexte qara düşdü, üreye hesret,
Saz qeme köklendi, söz hayıf oldu.

Tonqallar hoylanır ağlın başında,
Sineme od düşüb cavan yaşımda.
Dikildi gözlerim,  durdum qarşında,
Kiprikler nemlendi, diz hayıf oldu.

Benizim solğundur, derdi işıqlı,
Dünyamı derd ekib, qem sarmaşıqlı.
Men zireh geymişdim, eşq yaraşıqlı,
Söküldü ümüdü, tez hayıf oldu.

Sen her şeye reğmen, ömrüm günümsen,
Seni çox sevirem, yarım tenimsen.
Görsünler Vüsal senin sen menimsen,
Sonra çox  desinler, yüz hayıf oldu.