Ayrılıq var dünya heç işıqlanmıyacaq qeder gözünde qaralar.
Ayrılıq var ruhunu da özü ile canını alırcasına aparar
Ayrılıq var arzularını,xeyallarını,ümidlerini puç eder,
Ayrılıq var heç getmek,heç bitirmek istemezsen,
Ayrılıq var istemeden gedersen,
Ayrılıq var yaddaş dehlizlerinde gizlersen,
Ayrılıq var göz yaşlarına boğar seni.
Bu sözlere ağlamamaq mümkün deyil.Uşaqlıqdan Heç sevmemişem ayrılıq sehnelerini ,ferq etmez hansı ayrılıq olur olsun.Köçdüyüm evlerden,küçelerden,şeherlerden,tanıdığım insanlardan ayrılarken behaneler getirerdim ya da bir otağa girib çıxmazdım,heç kimin gözlerine baxmazdım ki,gözlerim dolmasın,bunlar berkede kiçik ayrılıqlar olub.Yaş etdikce daha ço ezab veren ayrılıqlar yaşayırıq.Kimisi dünyasını deyişir,kimisi severek ayrılır,kimisi nifret ederek ayrılır.Valideyinlerimizin,doğmalarımızın,sevdiyimiz insanların qedrini bilek.Nifret etdiklerinize de heç deyilse danışmaq şansı verin,berke görüldüyü kimi nifrete laiq insan deyil.
Düz demiş,Ayrılıq haqda deyilmiş en gözel söz ayrılmamaqdı.
Menim üçün bu mövzuda yazmaq Çox çetin ve ezab vericidi.