Eşqin od damlası qelbime düşdü,
Alışdı, ateşden uzaq üreyim!
Varlığım tilova, sanki, ilişdi,
Çırpındı, titredi... yazıq üreyim.


Dindi perde-perde könlümde bir ses,
Sükutu dilimden didergin saldı.
İsitdi sinemi odlu bir heves,
Dincliyim göresen hayanda qaldı?


Qedirsiz sandığım, cansız bildiyim,
Üreksiz bildiyim, qansız bildiyim,
Ruhuma yad gelen her ne vardısa,
Deyişdi, can aldı ne vaxt, hardasa?!


Xeyalım sığmadı öz mecrasına,
İlham sığal verdi söz mecrasına!
Arzumun elçatmaz zirvelerinde,
Könlümün en derin guşelerinde
Bir körpe mehebbet, bir mesum ülfet
Titreye-titreye alışdı, yandı,
Qalxıb vicdanımla qoşa dayandı!


O, ele meğrurdu, ele çılğındı,
Qıy vurdu, xiffetin bağrı yarıldı!
O, ele qaynadı, ele çalxandı,
Mezlum donuqluğun beli qırıldı.


Di gel, yaşamadı, şimşekdi, söndü...
Külü buza dönmüş ocağa döndüm.
İsine bilmirem o vaxtdan daha,
Bedenim qüzeydi, üreyim kaha.


Men onu itirdim - varlığım itdi,
Ağzımın lezzeti onunla getdi.
Men onu itirdim - itginem özüm,
Özümü axtarır, özümü, gözüm.


Hay verdim, harayım harda eridi?
Sesimin üstüne dağmı yeridi?
Fikrimin qanadı harda qırıldı?
Ehdimin simimi darda qırıldı?


Yox-yox! Qırılmadı! Onun eşqine
Köklediyim simler dardadı yene!
Di gel, neğme demir o simler daha,
İndi de dem tutub feryada, aha.


Men indi anladım mehebbet nedir,
Men indi duydum ki, bu, ne qüvvedir!
Men indi bildim ki, indi bildim ki, MEHEBBET - vicdanın almaz qaşıymış!
Men indi bildim ki, indi bildim ki,
HEYECAN - mehebbet qasırğasıymış!
Ülvi bir mehebbet sahibi - ÜREK,
Nece saf olurmuş - büllur bulaq tek!
Men indi bildim ki, indi bildim ki,
ÜMİD - arzulara geden cığırmış!
Men indi bildim ki, indi bildim ki,
İNAM - eşq evine od daşıyırmış!
Sen deme, bu sirli telatümlerde
XEYAL düşüncenin ağ yelkeniymiş!
Könül dara düşüb, boğulan yerde
İLHAM haray salıb, car çeken imiş!


Eşqim şimşek idi, çaxdı da, söndü...
O getdi, men ise leysana döndüm...
Tanıya bilmirem

[1] 2 >>