Hafiz Rüstem

Bu genc ve istedadlı şair Vüsal Ağayevi bezi edebi tedbirlerde görmüşem – utancaqdır, semimidir, böyük-kiçik yeri bilendir. Onun bu semimiliyi ve tebiiliyi şeirlerinde öz bedii tecessümünü tapıb:

Qeyretsiz, ay bala, qeyretli oldu,
İsmetsiz, ay bala, ismetli oldu.
Halal çöreyimiz minnetli oldu,
De hansı vereqe yazım bu derdi?
Vereq ağlamasın, vereq neylesin?

Ner kimi oğullar qula döndüse,
Namuslu gözeller dula döndüse.
Müqeddes ne varsa, pula döndüse,
De hansı vereqe yazım bu derdi?
Vereq ağlamasın, vereq neylesin?

Üreyim, vetenim bax para-para,
Yene çıxarıblar bizi bazara.
Bölüne-bölüne gedirik hara?
De, hansı vereqe yazım bu derdi?
Vereq ağlamasın, vereq neylesin?

Bunlar bizim mövcud ictimai-milli derdlerimizin sanki bedennüma güzgüsüdür – böyük facielerimizi olduğukimi, boyaboy, başdan ayağa gösterir.

Bu genc şairin sevgi şeirleri, bizim de vaxtile yaşadığımız maceralı genclik duyğularımızı özünde canlandırır. Bundan elave qoşmada ifade olunan bu ülvi duyğular nazik şüşe kimi çox kövrekdir, qafiye-redif sistemi bir o qeder tebii ve mükemmeldir. Mene herden ele gelir ki, şair öz şexsi müşahidelerinin poetik vüsalına çoxdan çatıb:

Niye incidirsen meni bu qeder,
Sene “can!”- deyirem, qayıdır zeher.
Didib-parçalayır qelbimi qeher,
Üreyi daşmıdır, yuxa, bilmirem?

Vüsalam, bu derdi çekmeliyem men,
Mecnuna benzerim var, deliyem men.
Bir gün qelb sözümü demeliyem men,
Hele şimşek olub, çaxa bilmirem.

Hafiz Rüstem