Bir Sultan saray ehliyle birge deniz seyahetine çıxmağı qerara alır. Belelikle, onlar gemiye minib açıq denize çıxdılar.
Gemi sahilden aralanan kimi heç vaxt deniz seyahetinde olmayan, heyatının çox hissesini dağlarda keçirmiş saray adamlarından biri qorxusunu gizlede bilmeyib, hamını narahat etdi.
Hemin kişi geminin anbarında oturub ele hey qışqırır, yeyib-içmekden imtina edir, yatmırdı. Her kes onu sakitleşdirmeye cehd edir, ona başa salmağa çalışırdılar ki, her şey onun düşündüyü kimi tehlükeli deyil. O ise onların sözünü eşitse de veziyyetinde heç bir deyişiklik olmurdu. Sultan ne edeceyini bilmirdi, mavi sema altındakı sakit denizdeki seyahet onlar üçün ezaba çevrildi.
İki gün keçdi, amma gemide olanların heç biri kişinin bağırtısından bir defe de olsun rahat yata bilmedi. Artıq Sultan sahile qayıtmaq haqqında emr vermişdi. Bu vaxt sarayda öz müdrikliyi ile tanınan bir kişi Sultanın yanına gelib deyir:

— Elahezret, eger icaze verseydiniz, men o kişini sakitleşdirerdim.

Azacıq tereddüdden sonra Sultan müdrik kişiye deyir ki, neinki ona icaze verir, eger kişini sakitleşdire bilse lap onu mükafatlandırar da.
Müdrik kişi emr edir ki, qışqır-bağır salan kişini denize tullasınlar. Bir neçe nefer geminin anbarında oturub qışqıran kişini qamarlaylıb denize tulladı.
Kişi bir az suda çabaladı, çoxlu duzlu deniz suyu uddu, suyun üzüne çıxıb evvelkinden de möhkem bağırdı, yeniden batdı. Sonra var qüvvesini toplayıb bir daha suyun üzüne çıxdı. Yalnız bundan sonra müdrik kişi onu sudan çıxarmağı emr etdi.
O vaxtdan etibaren heç kim kişinin sesini eşitmedi, azacıq da olsa gileylenmedi. Seyahetin qalan günlerini sakitce başa vurdu, hetta yanındakılardan birine semanın ve denizin nece gözel olduğunu da demişdi.
Gemide olan her kese ezab olan seyahet gözel istirahetle evez olundu.

Geriye qayıtmazdan bir neçe gün evvel Sultan hemin müdrikin yanına gedir, ondan soruşur:

-Hardan ağlına geldi ki, yazıq kişini denize atmaqla o sakitleşecek?
Müdrik cavab

[1] 2 >>