hissleri artiq bedeniniz saxlaya bilmir, hissleriniz bütün otağa yayılır ve hemin boş otağı sevginin xoş teraveti ile doldurur, bütün bunları heç kim bilmir, heç kim görmür ve daş divarlar bele size bu hissler üçün heç bir minnetdarlıq nişanesini eks etdirmir. Amma bu heçde vacib deyil. En esası odur ki, siz özünüzü heyatda hamıdan xoşbext hiss edirsiniz.
Bir sözle sevgi...
Sevgi- insanın daxili teesüratlarıdır. Sevgi- passiv bir yoldur, hansı ki, bu yolda insan istediyi her bir şeye serf etdiyi emek neticesinde nail olur ve bundan xüsusi bir hezz alır. Bu yolun esas meqsedi- insanın özünde eziz ve sevimli bir insan tipinin formalaşdırmaqdır. Ve bBu yolda o sevdiyi insan üçün yegane ve evezedilmez bir şexsiyyete çevrilir.
Bütün dünya onun gözlerinde günü günden daha da genişlenir ve gözelleşir. Eger onun üçün evvelller ancaq iki reng, ağ ve qara mövcud idise de, artiq o müxtelif rengleri daha parlaq ve daha aydın şekilde görmeye başlayır.
Elbette ki, sevginin en gözel eserlerinden biri “uşaqdır”, hansı ki, sevgini daha da möhkemlendirir ve ölümsüzleşdirir.
Bezen biz sevgini diger hisslerle, hansı ki, sevdiyi insan üzerinde hegemonluq etlemek ve ona sahib olmaq hissleri ile qarışdırırıq...Yeni “Men seni sevirem” dedikden derhal sonra, başqa bir ses tonu ile artıq nese umuruq... “Bes sen meni...” Elbette bu kimi hallarda eger sevilen insan “qarşılıqlı” sözünü demeye hazırdısa, ve hemçinin azad sevgiye üstünlük verirse burda heç bir problem ortalığa çıxmayacaqdır ve sözsüz sizin de telebiniz ona tezyiq göstermek olacaqdır. Ve Mehz bu kimi hallar sevgide qarşılıqlı elaqeleri çetinleşdirir ve bu elaqeleri daha kobud bir formaya salır.
“Her şey gözel davam edirdi, o cox diqqetcili ve qayğıkeş idi, onu güller ve hediyyelerle sevindirirdidirdi, lakin sevdiyini etiraf etdikden sonra artıq onun sevgiden gözlediklerini yerine yetirirdi: Meni öpersenmi? ve s.” Bütün bunları sevgi adlandırmaq qeyri-mümükündür, bu sadece olaraq mecazi menada insanı satın almaq ve

<< 1 [2] 3 4 >>