Kohne mektublar -

Xeber geler daha ömrün
qışından,
Soyuyursan -
saçlarına qar düşer.
Ancaq köhne kitabların içinden
Herden-herden
köhne mektublar düşer.
Eyilersen, götürersen gizlice,
boylanarsan -
arvad-uşaq görmesin.
Çekilersen otağın bir küncüne,
gizli-gizli oxuyarsan her sözü.
Bu ne sevgi mektubudu, ilahi,
indiyecen ağrıyır her sözü de.
Yazan qızın neydi adı, ilahi?
Yaddan çıxıb sifeti de, üzü de.
Oxuduqca lal setirler seslener,
Yavaş-yavaş sesi düşer yadına.
Bir herfden - qaşı düşer yadına,
Bir herfden - gözü düşer
yadına.
O gözlerden yadigartek
varaqda
Göz yaşının lekesini görersen.
Birden donu xışıldayar otaqda,
Pencerede kölgesini
görersen.
Diksinersen, boylanarsan
qapıya;
"o kölgeni arvad-uşaq
gördümü?!"
Tez mektubu atarsan külqabıya,
yandırarsan her sözünü, setrini.
Sözler yanar - kağızı da
yandırar,
Sözler yanar - o qızı da yandırar.
Sözler qaçar o alovun içinden,
Sen baxdıqca -
basar seni soyuq ter.
Sıra-sıra qara qarışqalartek
Qaçıb geder qara-qara herfler.
Tekce o qız qaça bilmez bu
oddan.
Bir quş olub uça bilmez bu
oddan.
O qız yanar o alovun içinde,
Göye qalxar o alovun dilleri.
O alovun dillerine sarmaşıb
Yanar, yanar uzun-uzun telleri.
Yanar bir vaxt saçlarını oxşayan
Uzun-uzun barmaqları, elleri.
O qız yanar -
erşe çıxar tüstüsü,
Kağız yanar -
külqabıda küllener.
Qefil birden
külqabının içinden
Yere düşüb bir üzük diyirlener.
Lap özünü itirersen-baxarsan,
O üzüyü götürersen-baxarsan;
Bu üzüyü axı harda görmüsen?
Bu üzüyü görmemisen belke
heç.
Sen o qıza haçan üzük
vermisen?
na üzük vermemisen belke
heç.
Arvadın da qefil girer qapıdan:
- Elindeki nedi? - deyer.
- Üzükdü.
- O üzüyü ne yaxşı ki tapmısan,
neçe vaxtdı, itirmişdim, gezirdim.
Sonra geler, senden alar
üzüyü:
- Bunun rengi niye bele
qaralıb?
Barmağına gücle salar üzüyü:
- Ele bil ki, bir balaca daralıb.
Külqabıdan tüstü qalxar hele
de,
o mektubub külü hele işarar.
Maddım-maddım durub baxar
arvadın,
o

[1] 2 >>