Elini dizine vurub inledin,
“Menimki heç zaman getirmir” –dedin.
Düşündün hemişe “O yüksekliye
Neçin filankes tek layiq olmadın”
Amma ömrün boyu bir yol sen niye
Layiq olduğunu heç anlamadın.



Sen çox böyük görüb öz qüdretini,
Hemişe,her yerde,hamıdan umdun.
Amma başqasının ferasetini,
Göre bilmemekçün gözünü yumdun.

Zenn etdin,taleyin gur bulağından,
Işlerin su kimi gerek axaydı.
Bilmedin sen bele düşünen zaman
O, öz taleyiyle elbeyaxaydı.

Deme taleyimle şahmat oynadım,
İstediyi yere o atdı meni.
De ki irademi xeyala satdım.
Xeyalım şah oldu,aldatdı meni.

“Onunki getirir”-deye hey ona,
Baxıb sen hesedle haqqıda dandın.
O qeder dedin ki, öz yalanınla
Axırda özün de dönüb inandın.
Onunki getirir!
Aldığı qeder,
Bilmedin ömründen bes o ne verdi.
Ona o taleyi getirmediler,
O,öz zehmetile,özü getirdi.

(B.Vahabzade)