Ana dedim, ureyimde yanar odlar sachildi,
Ana dedim, bir urperish hasil oldu canimda,
Ana dedim, qarshimda bir gozel sehne achildi,
Ana dedim, feqet onu gormez oldum yanimda.

Ana, Ana!.. Bu kelmenin vurgunuyam ezelden,
Onu gozel anlatamaz dushunduyum satirlar.
Ana olmaz bize her bir "yavrum" deyen gozelden,
Chunki onun xilqetinde ayrica bir fusun var.

Bashqa alem yashamadim boyle gozel bichimde,
Onu kimse gozelliyin cilvesinde yaratmish,
Ana, ana... chichekli bir fidandir ki, ichimde,
Ta ezelden kok salaraq, ureyimde boy atmish.

O fidani be'zi vaqit istiyirem, cekerek
Qoparayim ureyimden, feqet onda varligim.
Sizildarken, sanki bir ses qopub ince ve titrek,
Bir lisanla soyleyir ki: - Mene deyme yazigim!

Cunki seni men besledim, men boyutdum, oxshadim,
Soylediyim sozler ki, var beshiyinin ustunde,
Oxudugum turkulerin kolgesidir, ovladim!
Mene mexsus vereqler var her kitabda, her dinde.

Ne dogru soz, yaziqlar ki, gormemishem onu men,
Diyorlar ki, Mushfiq, xeste bir tifildin, anani,
Baban kimi soyuq eller qucagin chekerken,
Yalniz aci feganlarin titredirdi her yani.

Indi mene her kes: - Anan, baban varmi? - soylese,
Deyirem ki, - Qapilmadim bir xulyaya, bir hisse -
Olan olmush, kechen kechmish, indi meni yashadan,
Bir muqeddes, bir semimi, emelim var tapdigim.

Inandigim bir qible var, o da her gun, her zaman,
Yorulmayan qollarimla, dushunerek yazdigim.
Bir alemdir, bir alem ki, semalari qipqizil,
Yuksekleri, alchaqlari, fezalari qipqizil.