O, tek yaşayırdı. Bir otaqlı evde.
Çoxu ele bilirdi ki, bu evde heç kim
yaşamır. Bax belece, sessiz-
semirsiz heyat terzi keçirirdi.
Bir gün narın yağış yağırdı. Yağışlı
havada dualar da tez qebul olunduğuna inanırdı. Çox sevincli
idi. Sevinirdi, sevinirdi ki, dua
edecek. Demek olar ki, her gün
axşam namazını mescidde qılırdı.
Hemişeki kimi bu gün de namazını
qılmaq üçün mescide yollandı. Evi mescide yaxın olduğu üçün tez
çatdı. İqameden evvel dua etdi.
Sonra camaatla namazını qıldı. Bir
qeder oturduqdan sonra harasa
telesirmiş kimi mescidden çıxdı.
Yağışlı havada denize baxa-baxa zikr etmeyi de çox sevirdi. Deniz
kenarına gelib, skamyanı yağışdan
qoruyan bir yer tapıb, oturdu.
Qefilden kimse arxadan onun
çiynine toxunaraq "Bu sensen?" deye
heyecanla, teeccüble soruşdu. o, duruxdu. Hele çönüb sifetine
baxmasa da ses ona doğma geldi.
Amma yanıla bilerdi. Emin olmaq
üçün arxaya çevrilib ona sual veren
adama baxdı. Bu, elinde esa tutmuş
bir qoca idi. "Yox, yox! Men yanılmadım. Bu odu. Bu hemin o
insandı. O insan ki..." Tez özünü ele
aldı. Guya bu insanı tanımadı. "Siz
kimsiniz?"- deye sual verdi.
-"Bu menem.Men seni gören kimi
tanıdım. Ola bilmez ki, sen meni tanımayasan. Bilirdim ki, denizi
sevirsen. Men hemişe buraya
gelirem. Hemişe gözlerim seni
axtarır. Amma heç vaxt seni göre
bilmirdim. Demek qismet bu güne
imiş". Sevinc hissi ile yaxınlıqda oynayan uşaqları gösterib "Bunlar
nevelerimdi", - dedi. Sonra da tez
"Sen de nevelerinle gelirsen? Onlar
hardadır?"- deye soruşdu.
Qoca ele hey danışırdı. Cavab
gözlemeden sualları ard-arda verirdi. O ise sadece baxırdı. Ne
qocanın danışdığını ne de suallarını
tam eşidirdi. Bu qocanı görmek onu
hele de unuda bilmediyi keçmişine
aparmışdı. Düz 22 yaşına...
Onun 22 yaşı vardı. Tehsil aldığı Universitetde bir gence aşiq
olmuşdu. Hemin genc de onu deliler
kimi sevirdi. Tezlikle aile heyatı
quracaqdılar. Amma, amma...
Sevdiyi insanın valideyinleri onun
haralı, kimlerden olması ile

[1] 2 3 >>