maraqlandı. Neticede onun kimsesiz
ve kasıb olduğunu bilib bu işe razılıq
vermediler. Belelikle iki aşiqi bir-
birinden ayırdılar. O, "bu taledir"
deyib Allahın ona yazdığı tale ile
razılaşdı ve üsyan etmedi. Qarşı teref onu kimsesiz bilirdi. O ise
bilirdi ki, kimsesiz deyil. Onun
Allahı var. Rebbinin ona bexş etdiyi
imanı var, sevgisi var. Susdu ve
sakitce hemin adamın heyatından
çıxıb getdi... Beli... Bu hemin insan idi. Bu gün
telaşla, heyecanla onun önünde
durub danışırdı. Birden üreyi
sancdı.Elini qeyri ixtiyari olaraq
üreyinin üstüne qoydu. Qoca:"Ne
oldu? Üreyin ağrıdı?"- deye soruşdu. O ise "yox" deyib ayağa qalxdı.
İstemedi yalan danışsın. Amma
yalan zeli kimi yapışdı onun diline.
Vadar etdi yalan danışmağa. Güle-
güle, edayla:"He, men de hemişe
nevelerimle gelirem. Bu gün onlar başqa yere getdikleri üçün tek
geldim.İndi yeqin evde meni
gözleyirler. Telesirem. Sağ ol, men
getdim".
Qoca:"Sabah geleceksen?"
O:"Yox"- deye cavab verdi. Qoca ümid dolu baxışla yeniden:
"Sabah geleceksen?"-deye yeniden
soruşdu.
O ise "Yox" deyerek addımladı.
Qoca onun arxasınca sanki
yalvarırcasına "Sabah seni burada gözleyeceyem". O
ise:"Gelmeyeceyem" deyirdi. Onlar
bu seda altında ayrıldılar.
Tez uzaqlaşmaq isteyirdi.Ağlayırdı.
Onun göz yaşlarını qocanın
görmesini istemirdi. Evine çatdı. Uşaq kimi sevinirdi. Rolunu yaxşı
oynamışdı. Qocanı aldatmışdı. Ona
aileli olduğunu yalandan demişdi.
Bir müddet ötdü. Sıxılmağa,
darıxmağa başladı. Ayıldı. Etdiyi
hereketin yanlışlığını indi hiss etmeye başladı. O ne etmişdi? Niye
yalan danışmmışdı? Niye qocaya
dememişdi ki, ona olan sevgisi onu
Rebbine çatdırmışdı. O bu sevgi ile
Rebbine daha da yaxınlaşmış ve
bilmişdi ki, onun artıq bir sevgilisi var. O da ALLAHdır!
Fikrinden döndü. O, sabah yeniden
ora- qocanın olduğu yere gedib her
şeyi deyecekdi. Deyecekdi ki, seni
menimle kasıb olduğum üçün aile
qurmağa qoymadılar. Amma insanın zenginliyi onun üreyinde
olan inamdır. Ailesi

<< 1 [2] 3 >>