Heç neden başladı bizim sevgimiz,
Evvelce dost olduq, sonra sevgili.
Heç bu cür sevgini gözlemirdik biz,
Bes haçan cücerdi sevginin gülü?

Ele bil lal idik, susduq bir müddet,
Sevgini ürekde biz ezizledik.
Meqamı gözleyib pusduq bir müddet,
Hamıdan, hamıdan onu gizletdik.

Gizletdik hamıdan, özümüzden de,
Dedik ki, sevgimiz israf olmasın.
Dedik ki, çekinib sözümüzden de,
O sevgi qaçmasın, telef olmasın.

Axır ki, etiraf meqamı çatdı,
Danışdıq, qelbimiz boşaldı birden.
O günden qelbimiz nece rahatdı,
Xoşbextin xoşbexti idik – men ve sen.

Severek sevilmek ne gözel imiş?!
Gözeldir ağrısı, acıları da.
Bilmezdik ki, sevgi çox decel imiş,
Bilmezdik yolumuz qalar yarıda.

Qovuşub ebedi bir yerde olmaq,
Bu sevgi uğrunda cehdimiz imiş.
Arzusu gözünde qalıb ayrılmaq,
Efsus ki, bizim de bextimiz imiş.

Xeyala çevrildin, itdin gözümden,
Getdin semadakı buludlar kimi.
Öldü o sevgi de, mehv oldu birden,
Qelbimde mehv olan ümüdler kimi.

Qelbimden silinmez, getmez yarası,
Menem bu hesrete ebedi mehkum.
Özüm de bilmirem nedir çaresi,
Bilmirem ki, seni nece unudum?