O, meni görerken dayandı bir an,
Dalğın baxışları mene tanışdı...
Eşqin menasını duyduğum zaman
Meni o baxışlar yaralamışdı...

İndi o dayandı, sözü var kimi,
Men yana baxsam da, o mene baxdı.
Ele bil sıxlaşan buludlar kimi
Bu saat sinesi boşalacaqdı...

Dilinde üç defe seslendi adım,
Sanki öz adım da çıxdı yadımdan.
Onu dindirmedim, danışdırmadım,
Getdi, yaralanmış getdi yanımdan.

O getdi, sahile baxdım bir qeder,
Men orda açmışdım ona qelbimi.
Dayandı gözümde dalğalı Xezer,
Menim ilk eşqimin şahidi kimi...

O çağlar xeyalda yaşadı yalnız,
Aldı mehebbeti şöhretmi, nemi?
Başqa birisine uyaraq o qız,
Oduna yandırdı odlu sinemi.


Bes indi qarşımda dayandı neden,
Yenemi, üreyi mende qalırdı?
Belke bir röya tek çekilib geden
İlk eşqi, ilk andı xeber alırdı.

Belke öz işinden peşmandı, nahaq
El verib, onunla barışmadım men.
İlk eşqi qelbinden çıxarıb ne vaxt
Nece atdığını soruşmadım men...

Belke üreyine yol tapıb keder,
Menimle bölüşmek istedi bir az...
(Könül, teessüfe qapılma heder,
Axan su bir daha geri qayıtmaz...)

O günden beridir hefteler, aylar
Ömrümden-günümden gelib şen keçir.
Lakin düşündükce, bulanıq çaylar
Sanıram kükreyib qelbimden keçir.

Deyirem özümü danlayım barı-
Üreyi ürekden araladım men.
Meni yaralayan o baxışları
Niye yaraladım, yaraladım men?!