Yene bu şeherde üz-üze geldik,

Neyleyek, ayrıca şeherimiz yox.

Belke de, biz xoşbext ola bilerdik,

Belke de, xoşbextik,

Xeberimiz yox.

Aradan ne qeder il keçib gören,-

Tanıya bilmedim,

meni bağışla

Men ele bilirdim, sensiz ölerem,

Men sensiz ölmedim,

meni bağışla.!


“Ölmedim” deyirem,

Ne bilim axı,------

Belke de, men sensiz ölmüşem ele,

Qebirsiz-kefensiz

ölmüşem ele.



Belke de, biz onda ayrılmasaydıq,

Ne men indikiydim,

ne sen indiki,---

Ayrıldıq, şeytanı güldürdük onda,

Bu ilin,

bu ayın,

bu günündeki,

Ele bu küçenin bu tinindeki

Meni de, seni de öldürdük onda.



.....Sağımız-solumuz adamla dolu,

Qol-qola kişiler, qadınlar keçir.

Özünden xebersiz

ömründe min yol

Özünü öldüren adamlar keçir.



Keçir öz qanına batan adamlar,

Bir de ki, qan hanı?

Qan axı yoxdu.......

Hamı günahkardı dünyada,

amma

Dünyada heç kesin günahı yoxdu.



Bizsiz yazılmışdı bu tale, bu baxt,

Sapanddan atılan bir cüt daşıq biz.

Belke bu dünyada

On-on beş il yox,

Min il bundan qabaq ayrılmışıq biz.



Halal yolumuz deyişib,

nese

Çaşmışıq, biz özge yoldan getmişik.

Belke min il qabaq sehv düşüb nese,

Minillik bir sehve

qurban getmişik.



Deyişib yerini belke qış – bahar,

Qarışıb dünyanın şeheri, kendi.

Belke öz betninde

ögey analar

Ögey balaları gezdirir indi.



Ömrüm başdan- başa yalandı belke,

Taleyim başqaymış doğrudan ele.

O yoldan öten qız

anamdı belke,

Belke de, oğlumdu bu oğlan ele.



Bu yalan ömrümde

gören sen nesen?

Belke heç sevgilim deyilsen menim?

Anamsan,

bacımsan,

nenemsen,

nesen?

Birce allah bilir, neyimsen menim.



Bizi kim addadar bu ayrılıqdan,

Çatmaz dadımıza

ne yol, ne körpü.

Ölüsen,

dirisen,

her nesen,

dayan!

Dayan, heç olmasa, elinden öpüm......



Deyirsen: “ Ölüyem, ölünü öpme.......””

Elimin içinde

soyuyar

[1] 2 >>