Senin kölgen düşür burda her şeye;
Bu eve-eşiye,
yorğan-döşeye,
Körpem mışıl-mışıl yatan beşiye
senin kölgen düşür gecebegündüz.
Kölgen düşür
qadınımın üzüne,
Gizledir üzünün eyiblerini...

...Ağac kölgesine,
daş kölgesine
Maşın kölgesine, quş kölgesine
ilişir, dolaşır, qarışır kölgen.
Bütün kölgeleri çekib canına
tezeden canıma daraşır kölgen.

Göresen, bir azca seni unudub
birteher başımı qatarammı heç?
Göresen, kölgenin ucundan tutub
gelsem, gelsem sene çatarammı heç?

Belke en dözümlü kölgedi kölgen,
qırılan, cırılan, sökülen deyil.
Tanrı kölgesidi, belke de, kölgen,
ölünce üstümden çekilen deyil.
Geceler kölgenle üstümü örtüb
yuxlaya bileydim bu dünyada kaş.
Kölgene üzümü-gözümü sürtüb
ağlaya bileydim bu dünyada kaş.

Ağlaya bilmirem...
yağır yağış-qar,
Çölde kölgen qalır yağış-qar altda.
Keçir kölgen üstden
ağır maşınlar,
Kölgen tapdalanır
ayaqlar altda.

Kölgen dirseklenib daşa-torpağa
dikelmek isteyir, qalxmaq isteyir.
Dayanıb menimle qabaq-qabağa
gözümün içine baxmaq isteyir.

Tez-tez bu şeherde aldanır gözüm,
sen donda görükür gözüme qızlar.
Belke parça-parça doğrayıb-kesib
kölgenden don tikib özüne qızlar.

Kölgene ne qeder eller uzanır,
o künce-bu künce qısılır kölgen.
Aylar ötüb keçir, iller uzanır,
günbegün gödelir, qısalır kölgen.
Kölgen qısaldıqca
uzaqlaşırsan,
Belke de, hardasa çılpaqlaşırsan.

Belece sen menden, men senden uzaq
ölünce yaşarıq tek-tek
dünyada.
Hele birce qarış kölgen qalıbsa,
men qerib deyilem, demek, dünyada.

Bir gün sen hardasa dil-dil ötende
son sözüm kölgene yazılar senin.
Kaş ki, vaxt bitende, ecel yetende
qebrimi kölgende qazalar senin...