Ana dedim, üreyime yanar odlar
saçıldı,
Ana dedim, bir ürperiş hasil oldu
canımda,
Ana dedim, qarşımda bir
gözel sehne açıldı,
Ana dedim, feqet onu görmez
oldum yanımda.
Ana, ana!... Bu kelmenin
vurğunuyam ezelden,
Onu gözel anlatamaz
düşündüyüm satırlar.
Ana olmaz bize her bir
“yavrum” deyen gözelden,
Çünki onun xilqetinde ayrıca
bir füsun var.
Başqa alem yaşamadım böyle
gözel biçimde,
Onu kimse gözelliyin
çilvesinde yaratmış;
Ana, ana... çiçekli bir fidandır ki,
içimde
Ta ezelden kök salaraq,
üreyimde boy atmış.
O fidanı bezi faqıt istiyorum
çekerek,
Qoparayım üreyimden, feqet
onda varlığım
Sızıldarken, sanki bir ses
qopub ince ve titrek
Bir lisanla söylüyor ki:- Mene
deyme, yazığım!
Çünki seni men besledim,
men böyütdüm, oxşadım,
Söylediyin sözler ki var
beşiyinin üstünde
Oxuduğum türkülerin
kölgesidir, övladım! Mene mexsus
vereqler var her kitabda, her
dinde.
Ne doğru söz yazıqlar ki,
görmemişem onu men,
Diyorlar ki, Müşfiq, xeste bir
tifildin, ananı
Baban kimi soyuq eller
qucağına çekerken, Yalnız acı
feğanların
titredirdi her yanı.
İndi mene her kes:- Anan,baban
varmı?- söylese,
Diyorum ki, - qapılmadan bir
xülyaya, bir hisse-
Olan olmuş, keçen keçmiş, indi
meni yaşadan
Bir müqeddes, bir semimi emelim
var, tapdığım.
İnandığım bir qible var, o da her
gün, her zaman
Yorulmayan qollarımla,
düşünerek yapdığım
Bir alemdir, bir alem ki,
semaları qıpqızıl, Yüksekleri,
alçaqları, fezaları qıpqızıl! MIKAYIL MUSVIQ