Yağış damlalarının düşdüyü kiçik
gölmeçelerdeki dalğalarda senin
siman
dalğalanır….
Yağış damcılarının qulağımda
seslendirdiyi
musiqi seni canlandırır…
Yağışdan sonra gelen torpaq
qoxusu seni
xatırladır mene…
Yağışı sevirem seni mene
xatırlatdığı üçün…
Yağışa nifret edirem seni
unutmağa
qoymadığı üçün…
Bes sen meni xatırlamırsan?Bes
ne tez
unutdun o ilk heyecanları?? Men
seni
görende heyecanlanırdım,adını
eşidende
heyecanlanırdım..adını öz-özüme
teleffüz
ede bilmirdim,qorxurdum.Adını
bir vereqe
tez-tez yazıb pozurdum…Adının
yazılışına
bele baxa bilmirdim…Seni
sevmekden
qorxurdum,ama seni sevirdim
axı…Adımı
senin sesinde eşitmek meni
heyecanlandırırdı..Sesin bütün
günü
qulağımda seslenirdi…
İndi ise seni yadıma sala
bilmirem.
Bes sen meni xatırlamırsan? Axı
aradan
kecen bu zaman erzinde ne
qeder yağış
yağıb,ay insafsız??Bes deyirdin
“yağış bizim
üçün yağır”..Bizi xatırlamırsan?
Niye demedin axı?Niye etiraf
etmedin,mene
de etraf etmeye cesaret
vermedin,axı hamı
bilirdi bizim bir birimize,öz
ozümüze etiraf
etmeye qorxduğumuz
hissleri..Hamı bilirdi..
Hamı senden ehtiyat edirdi,meni
müdafie
edirdin,danlayırdın,esebleşirdin,amma
demirdin. emedin de…
Ele sessiz-semirsiz çıxıb getdin…
meni
yağışlarla baş başa qoyub
getdin…
Hemişe pencerenin arxasında
oturub yağışa
baxanda fikirleşirdim ki,ne
vaxtsa ikimiz eyni
pencerenin arxasında oturub
yağışa
baxacağıq…Amma men yene de
hemin
pencerenin arxasında tek oturub
yağışa
baxıram..Sen hardasan?Hansı
pencerenin
arxasındasan?
kiminlesen?.Bilmirem...Yağışa
baxanda men yadına
geliremmi?.Bilmirem…
Zalımsan…Meni kiçik bir sehve
göre bele ağır
cezalandırdın..Heç bir söz de
soruşmadan
getdin…Meni bu
fikirlerle,dü.üncelerlerle ve
ömrümün axırına qeder yağan
yağışlarla
baş-başa qoyub getdin…
Yağışı sene göre sevirdim...
Sene göre de nifret edirem…