“Bir durnanı vurdular…
Ölüme doğru uçdu çölün vefalı quşu”,
Ona ölüm getirdi bu sonuncu uçuşu.
İsti-isti bilmedi köksündeki ağrını...
Qanadıyla sığadı o delinen bağrını.
Feryadına baş alıb köç eyledi neçesi...
Amansızın elinde qurğuşun bitmedikce
Hele çox zavallılar bu yerlerden köçesi!
Bir gülle bir üreyi al-qan etdi, dağladı,
Neçe ürek ağladı...
Vurulan semalarda öz qanına bulandı,
Vuranlar hay-harayla yerde büsat qurdular.
Dünyadan ne getdi ki? - Bir durnanı vurdular...